Ik weet altijd wat voor weer het wordt. Niet uit interesse maar gewoon omdat het weer in ons gezin een hoofdrol speelt. Mijn man is namelijk fruitteler. Zijn salaris hangt buiten. Een hagelbui kost ons dus letterlijk geld. Of brengt geld op, maar dan moet die bui wel bij heel veel collega’s vallen en niet bij ons. Dat is geen sociale gedachte. Mijn goede weer is niet altijd zijn goede weer. Ik heb eerlijk gezegd best genoten van de warme, droge zomer van 2018. Hij niet. Bij slecht weer kun je soms ingrijpen en soms niet. Een goede oefening in acceptatie; verander wat je kunt veranderen, accepteer wat niet te veranderen is. Je zou dus denken dat alle boeren en buitenlui heel mindful hun bedrijf draaien. Leven met de seizoenen en zien wat de dag brengt. 

Helaas… De bedrijfsvoering staat namelijk niet toe dat het een keer wat tegen zit. Je moet een goede oogst van goede kwaliteit hebben om een gezond bedrijf te houden. De marges zijn te klein voor een misoogst. Dus wordt het weer angstvallig in de gaten gehouden. En wordt er heel veel gepiekerd of het wel goed komt. Dat piekeren helpt alleen niet. Ik weet dat. Ik denk dat hij dat ook weet, want tot op heden heeft het piekeren niet tot succes geleid. Toch is het een gewoonte die moeilijk los gelaten kan worden. Los van dat piekeren niet helpt, kost het wel heel veel. Voor een goede dosis nutteloos piekeren lever je het volgende in; goede nachtrust, ontspanning, prettig contact met de mensen om je heen, gezelligheid en als je het lang genoeg volhoudt ook je gezondheid. Over deze problemen kan weer goed gepiekerd worden. Niet dat het helpt, maar je wordt wel steeds beter in piekeren.

Helaas is bovenstaande voor veel boeren de realiteit. Ze draaien een bedrijf wat al tientallen van generatie op generatie in de familie zit. De kosten om een agrarisch product te telen zijn hoog. Vaak zitten er nog wat financieren bij van bank of familie. De ruimte om fouten te maken zijn klein. Vanuit de overheid zijn er veel regels. Dat alles leidt dus niet tot mindfulle boeren, maar tot een beroepsgroep van tobbers. Waar mijn man de regenbuien zoekt aan de horizon, zie ik een andere bui hangen. Veel boeren worstelen met stress en stemmingsklachten. Cijfers zijn er niet. Maar ik denk dat alle niet-boeren zich best kunnen voorstellen dat als je jaarsalaris een jaar lang buiten moet laten hangen en je niet zeker weet of er tegen de tijd dat je het binnen mag halen hoeveel er weg gewaaid is, dat dit spanning geeft. 

Nu psychische klachten voor steeds meer mensen bespreekbaar worden, zien we dat in de agrarische sector hier nog een taboe op rust. Er komt meer aandacht om psychische klachten zichtbaar en bespreekbaar te maken. Dat is mooi. Ondertussen kunnen we als niet-boeren ook wat doen. Blijf vriendelijk als een tractor tergend langzaam voor je rijdt. Klaag niet direct wanneer het gaskanon knalt of het naar poep stinkt. Maar veel belangrijker; Herken je in mijn verhaal iemand uit je omgeving? Vraag eens met echte interesse hoe het gaat. Kom niet met oplossingen. Als die er waren, dan waren die oplossingen in al die piekersessies wel voorbij gekomen. Luister gewoon. Praten helpt namelijk omdat het ruimte geeft om uit de piekertunnel te komen. Help jij mee om de buien te zien hangen?