In de Volkskrant van 30 maart staat een interview met de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter. Hij is bekend om zijn visie dat we in onze samenleving steeds minder bekwaam zijn in het omgaan met verdriet en ongeluk. Het interview is het lezen zeker waard. Al is het alleen maar om deze prachtige zin wat hij tegen een cliënt met een depressie zou zeggen:

En nee, het is geen pessimistisch stuk. Het belang van delen van het verdriet staat voorop. Verbinding; dat is wat we nodig hebben.

Ondanks dat de mogelijkheden tot contact de afgelopen jaren in sneltreinvaart zijn toegenomen, lijken we wel eenzamer dan ooit. Natuurlijk zijn er de uitzonderingen van klasgenoten die elkaar weer vonden via internet en daar een mooi contact aan over houden. Maar over het algemeen vergroot het staren naar een scherm de leegte. Het lijkt alsof iedereen het goed voor elkaar heeft. Leuke gezinsfoto’s lachen je tegemoet terwijl je zelf op de achtergrond je eigen kinderen hoort mopperen. Waarom wel bij die ander? Is mijn leven dan mislukt?

We lijken niet alleen moeite te hebben met het verdriet in ons eigen leven, maar kunnen ook het verdriet van de ander moeilijk verdragen. Hoe vaak hoor ik niet binnen mijn behandelingen dat mensen wel willen praten, maar dicht slaan omdat de ander met snelle oplossingen komt. Met oneliners wordt geprobeerd de ander op te vrolijken. “Kijk naar wat je wel hebt”. We moeten leren dat we het verdriet van de ander niet direct hoeven op te lossen. Een luisterend oor, een kop thee, een arm om je heen maar bovenal echt contact is zo belangrijk. Luisteren zonder na te denken over de oplossingen. Neem de tijd en leef mee. Misschien voel je je daarna ook een beetje verdrietig. Dat is niet erg, want dan weet je; we hebben het gevoel echt gedeeld. Het is anders delen dan de knop op je social media, maar het is wel de vorm van delen die bijdraagt aan herstel en verbinding.